Podstawowym orężem artylerii armii niemieckiej w okresie II wojny światowej, była lekka haubica 10.5 cm leFM 18 (18M, 18/40) L/28 kalibru 105 mm (10.5 cm leiche Feldhaubitze 18 L/28). Ten typ uzbrojenia był głównie używany do bezpośredniego wsparcia ogniowego piechoty w natarciu, choć mógł być także używany do innych celów, np. zadymiania lub walki z czołgami.
Niniejsza monografia opisuje głównie konstrukcję haubicy, a nie organizację podstawowych jednostek używających haubicę 10.5 cm leFM18 i zastosowania bojowego haubic w okresie wojny, dlatego pominięto rozważania dotyczące organizacji artylerii niemieckiej, jej składu i wykonywanych zadań.