Wszystkie teksty powstawały w konkretnych okolicznościach życia, w różnym czasie, adresowane do osób, które przeżywały własna „bajkę” – miłość, nadzieję, lęk przed cierpieniem, czy radość ze spotkania ukochanej osoby. Są to portrety ich światów, utrwalone na skrawku papieru. Pisane w radości i w lęku, w cierpieniu, w samotności i wśród tłumu ludzi. To teksty pełne marzeń o tym, co wielkie i piękne, a czego czasem brakuje na co dzień.
To także „nie-bajki” – bo dalekie od kolorów i bogactwa krainy „za siedmioma górami, za siedmioma rzekami” – są bliskie życia.
To także teksty pełne zwykłej, ludzkiej tęsknoty, zadumy, miłości i nadziei.