Cykl „Ballady i romanse” ukazał się drukiem w 1822 r. w tomie „Poezji” Adama Mickiewicza, wydanym w Wilnie. „Ballady i romanse” uznawane są za manifest polskiego romantyzmu. Utwory wchodzące w skład cyklu opierają się na ludowych wierzeniach, są opowieścią o niezwykłym świecie romantycznej wyobraźni, sięgającym do ludowych korzeni – legend, baśni i pieśni, a także stanowią wyznacznik cech gatunkowych, który utrwalił się w późniejszych epokach. Zbiór zawiera m.in. utwory: Świteź, Świtezianka, To lubię, Powrót taty, Pani Twardowska, Romantyczność.
Adam Mickiewicz (1798-1855) urodził się 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka. Wybitny poeta, romantyczny wieszcz, zwany często „bardem słowiańskim” lub „poetą przeobrażeń”. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę doby polskiego romantyzmu. Znakomity twórca dramatu romantycznego. Autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady, a przede wszystkim epopei narodowej Pan Tadeusz. Zmarł 26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu, a w 1890 r. jego prochy zostały złożone w krypcie na Wawelu.