Zbiór wierszy tworzących spójną opowieść o współczesnym człowieku i jego problemach. Kobiecy podmiot liryczny, boleśnie doświadczony przez bliską osobę, zwierza się czytelnikom ze swoich największych traum.
Samotna kobieta balansuje na granicy życia i egzystencji – czuje się nikomu niepotrzebna, zepchnięta na margines życia. Powoli jednak rodzi się w niej nadzieja i nabiera siły, by – po raz pierwszy i być może ostatni – zrobić coś dla siebie. Wybiera podróże, co oczywiście jest również swoistą metaforą samopoznania (wędrówka w głąb siebie).
W lirycznych pocztówkach Eliza Segiet oddaje zarówno piękno, egzotykę i niebanalne historie opisywanych zakątków, jak i snuje gorzką refleksję na temat kondycji współczesnego świata. Poetka śmiało opowiada o wszystkich naszych wadach, wliczając w to widmo katastrofy ekologicznej czy zatracanie się w życiu wirtualnym. Jak zwykle u autorki bywa, na pierwszym miejscu zawsze stoi Człowiek i to wokół jego spraw krążą wszystkie liryczne opowieści.