W klatkach tłoczyły się psy, najwięcej czarnych, ruchliwych, chcących zwrócić na siebie uwagę. Nie wiedziałam wówczas, że najmniej chętnie ze schronisk zabierane są właśnie czarne psy. I one padają ofiarą koloru swojej sierści, który chyba ludziom nie najlepiej się kojarzy. W jednej z klatek siedział kolejny czarny czworonóg, ale cichy, przestraszony, z podkulonym ogonem. Podeszłam, spojrzałam, tak mi się tego psiaka żal zrobiło. Pies podszedł, cały drżąc. Spojrzał mi w oczy i już był mój. To właśnie była roczna suczka, Daisy zwana Deizi. Okazała się szalona, energiczna i wcale nie taka strachliwa - była po prostu po trudnych przejściach, jak większość schroniskowych zwierzaków. Spędziłyśmy razem 13 cudownych lat.
Wszystkie foty amatorskie, nieretuszowane, takie mają być. Niedoskonałość programowo wpisana jest w nasze życie i życie schroniskowych psów. Psów bez logo.
Fotografia cyfrowa powoli zdobywała rynek, w tym także i mnie. Fotki pochodzą już, z topornego wprawdzie, ale aparatu cyfrowego, potem z telefonów komórkowych i smartfonów. Dlatego jest ich tak dużo! Nie żałowałam sobie, oj nie. Ale to właśnie dzięki temu powstał ten album ku czci kundelka ze schroniska i jego przyjaciół.
/Fragment/
Wszystkie psy mają świetlistą duszę, ale czarne świecą najmocniej, bo nie wypuszczają światła na zewnątrz. Zobaczyć je możesz tylko, gdy patrzysz sercem.
Dorota Sumińska