Pierwszy zawód.
Pies błąkający się ulicami. Zagłodzony niemalże na śmierć, zarobaczony, brudny, słaniający się na nogach. Jeszcze młodziutki, szczeniakowaty.
Niekontrolowane, bezsensowne rozmnażanie kończy się właśnie tak.
W końcu do psa uśmiecha się los, znajduje się ktoś, kto pochyla się nad jego losem i zabiera do domu. Na pozór to dobra, odpowiedzialna decyzja, taka która zapewni mu spokojny byt. Pies nie jest już bezimienny.
Drugi zawód.
Dużo, dużo później, z dnia na dzień Django pojawia się w schronisku. Podobno przyjaciół się nie zostawia, obietnic się nie łamie.
Co czuje żywe zwierzę zaprowadzone z pełną premedytacją przez człowieka, któremu ufa, wobec którego jest całkowicie wierny, na pewną śmierć?
Co czuje zwierzę pozostawione w odległym od uczęszczanych dróg zakamarku lasu, patrząc jak ukochany pan odchodzi, nawet nie odwracając się?
Wreszcie co czuje zwierzę uwiązane do drzewa grubym łańcuchem umocowanym do postronka na szyi, wiedząc, że jeśli nikt nie uratuje go przed zmierzchem może nie przeżyć nawet tej nocy?
Django jest już bezpieczny. W schronisku ma swój azyl, ma gdzie spać i co jeść. Paradoksalnie to najlepsze, co do tej pory go spotkało.
Nie zmienia to faktu, że Django jest kompletnie przerażony, początkowo całe dnie spędzał w budzie, boi się hałasu, ludzi. Wciąż trzęsie się ze strachu.
Powolutku otwiera się na niektórych wolontariuszy, zaczyna im ufać, ale z jego oczu bije nieopisany smutek, żal i strach o to, co przyniesie jutro.
Django początkowo kompletnie nie potrafił chodzić na smyczy. W końcu całe dotychczasowe życie najprawdopodobniej spędził na podwórku. Na szczęście, małymi kroczkami, zaczął się uczyć tej sztuki i czerpać coraz więcej przyjemności z tych krótkich chwil poza betonowym boksem.
Nie znamy jeszcze jego stosunku wobec innych czworonogów.
Django pilnie szuka domu! Takiego na zawsze, takiego, który już nigdy nie zawiedzie! Schronisko to dla niego wyrok, a czas ucieka Błagamy o pomoc!
Jest zachipowany, zaszczepiony I wykastrowany. Przebywa w woj. łódzkim