Gdy Efe­sto po raz pierw­szy poło­żył dłoń na jej policzku, nie wie­dział, że dziew­czyna gorąca jak wul­kan i rów­nie nie­prze­wi­dy­walna, co on, będzie nale­żeć do niego.
Etna z całych sił i wszel­kimi moż­li­wymi spo­so­bami pró­buje odna­leźć się w bru­tal­nym świe­cie. W jej żyłach nie pły­nie lawa, lecz odwaga, a trzy­mane na dłoni serce nie należy do niej.
Efe­sto podąża ścieżką wybru­ko­waną zasa­dami orga­ni­za­cji. Kocha lub nie­na­wi­dzi — nie ma nic pośrodku. W śro­do­wi­sku uzna­wany jest za bez­względ­nego mani­pu­lanta, który zrobi wszystko, by uzy­skać to, czego pra­gnie.
Efe­sto nie ma serca. To Etna trzyma je w gar­ści. Zagro­ził, że jeśli je upu­ści, zdep­cze lub poda innym na tacy, zabije ją. A on zawsze dotrzy­muje obiet­nic.
Czy rze­czy­wi­stość, w któ­rej nie można pozwo­lić sobie na sła­bość, sta­nie na prze­szko­dzie ich wspól­nej przy­szło­ści? Utrata tego, co kocha się naj­bar­dziej, może oka­zać się cio­sem, po któ­rym nie będzie można się już podnie­ść…