Hej, hej, stop, stop. Wieeeeem, zauważyliście moje ucho i od razu: nie, fe, fuj, ucho ma zrypane, nie bierę. Ale kuuurde, dajcie kotu szansę wyjaśnić! Bo z tym uchem to było normalnie nieporozumienie. Otóż taki jeden buras (niech go piekło pochłonie), to mnie zbałamucił. Obiecywał wielką miłość, dom, rodzinę, a potem wykorzystał i porzucił dla takiej rudej bździągwy. A ja zostałam sama - z brzuchem, na ulicy. Ehh, młoda byłam, naiwna, no judgement. Urodziłam (tylko i aż) trzy kociaki, i myślę sobie: jak ja je wykarmię? Sama nie mam co do pyska włożyć, na alimenty od skurczybyka nie ma co liczyć. Ale kapnęłam się, że obok krzaka, w którym urodziłam, mieszkają tacy w miarę mili ludzie, a że nie miałam wyjścia to postanowiłam wymiauczeć pomoc. I cudem udało się! Gdzieś zadzwonili, przyjechali inni ludzie, zgarnęli nas do domu samotnej kotki, wykonali na mnie jakieś zabiegi leczniczo-higieniczne, dzieciaki rozeszły się po ludziach jak świeże bułeczki, a ja, jako że już letko czerstwa ze mnie bułeczka (ale bez przesady), zostałam znowu sama. Ale, ale, o uchu miało być! No więc oni myśleli, że ja dzika, szalona, nieokiełznana jestem, więc nacięli mi to cholerne ucho, żeby mi z powrotem kopa na ulicę sprzedać i poznać potem, że już jestem ciachnięta (dla laików – wysterylizowana). O, i taka to niebłaha historia. A po co to wszystko piszę pytacie? Dom mi potrzebny na cito! Stały! Ludzie do kochania! Bo ja absolutnie nie jestem dzika, szalona i nieokiełznana. Jestem oswojona, spokojna i okiełznana normalnie. I jak każda kotka i każdy człowiek potrzebuję ciepła, miłości i stałego dostępu do jedzenia. Tylko i aż tyle. Bierz mię, nie pomijaj, please!!!!