Emil urodził się na działkach. Maluszków było tam sporo, ale Emil jako pierwszy otworzyl się na człowieka i na jego widok podnosi radośnie ogonek. Jeszcze czasem dostaje bzika i zwiewa pod szafki, przypomina sobie chyba jak uciekał przed jednym z działkowców, który wykłada trutki dla kotów, a co przeżyje może dostać kamieniem w głowę. Tak, tak. I to wszystko niemal w centrum miasta. Zgarnęliśmy wszystkie maluszki, żeby ocalić im życie, ale Emil pierwszy docenił mieszkanie z człowiekiem. Jeszcze młody, nie ma roczku. Czeka na domek z siatką w oknie lub na balkonie.