Książka w bardzo dobrym stanie.
to nie wschodniopruskie korschen i nie prl-owskie korsze – węzeł kolejowy zatrudniający 1500 osób – tylko swojskie korszakowo – realna forma bytu mazurskiego miasteczka w rzeczywistości nowego tysiąclecia. już nie transformacyjnej, bo ta przeszła w takim pędzie, że nie pozwoliła nikomu na aktywny udział; wykpiła też tych, którzy mieli chwilowe złudzenie sprawczości. to post-transformacja, gdzie dzieci zbyt szybko wyrastają, a dorośli masowo dziecinnieją. gdzie wszystko jest śmietniskiem – przemysłowym, ekologicznym, społecznym. gdzie rozgrywają się banalne mikrohistorie, których narracje prowadzą donikąd. rzeczywistość już nawet nie skrzeczy, tylko milczy, niekiedy wykrzywiona przykrym grymasem zażenowania. na takiej równinie nie ma miejsca na najmniejszą wzniosłość: mityczna bezludna wyspa okazuje się być gołym tyłkiem, na którym może jedynie pojawić się człowiek z brązu.