Nasze emocje wpływają na każdy aspekt naszego życia - na to, jak się uczymy, jak się komunikujemy, jakie podejmujemy decyzje, a także jakie relacje nawiązujemy. Inteligencja emocjonalna jest dziś uznana za kluczowy czynnik przesądzający o sukcesach człowieka i jego szczęściu - zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym.
Wszechobecna cyfryzacja odziera jednak użytkowników technologii z tej najbardziej ludzkiej cechy, jaką jest zdolność okazywania oraz odczytywania emocji, dając do dyspozycji jedynie suchy tekst wraz z zestawem często infantylnych bądź groteskowych emotikonek. Bo czy da się wyrazić ogromną tęsknotę bądź wszechogarniający smutek buźką z odwróconym uśmiechem i łezką? Jak okazać zakłopotanie, zmieszanie, dezaprobatę lub gniew, będąc pozbawionym możliwości wyrażenia ich za pomocą mimiki i spojrzenia?
Owszem - sztuczna inteligencja czyni nasze życie łatwiejszym pod wieloma względami. Niezaprzeczalnie jednak, dając pozór bliskości, przyczynia się do rozluźnienia więzi międzyludzkich.
Czy da się uczłowieczyć technologię? Czy komputery mogą być empatyczne? W jaki sposób emocjonalna sztuczna inteligencja (emotional AI) przyczynia się do podniesienia jakości życia ludzi z zaburzeniami neurologicznymi, takimi jak autyzm, bądź chorych na Parkinsona czy Alzheimera? Czy emocjonalna sztuczna inteligencja może pomóc w zapobieganiu wypadkom drogowym?