Książka z prywatnej biblioteczki. Stan jak na zdjęciach. Wydanie drugie. Autor to ceniony ogrodnik, pomolog, profesor, wspaniały dydaktyk łączący teorię z praktyką; założyciel pól doświadczalnych SGGW w Wilanowie i Błoniu k. Prażmowa oraz sadu doświadczalnego w Wilanowie; inicjator programu hodowli odmian jabłoni odpornych na parcha; propagator nowych odmian sadowniczych w Polsce.

Urodził się 12 sierpnia 1914 roku we wsi Czarna w powiecie łańcuckim. Rodzice Aleksandra – Michał i Anna z domu Czado, prowadzili dwuhektarowe gospodarstwo rolne. Ojciec pracował dodatkowo na kolei, aby zdobyć środki na wykształcenie dzieci. Zmarł, gdy Aleksander miał 6 lat. Gospodarstwo objął wówczas i prowadził wraz z matką 16-letni brat Władysław. Dzięki temu Aleksander podjął naukę w Szkole Powszechnej w Czarnej, a po jej ukończeniu w gimnazjum i liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Tam zdał maturę w 1934r. i wyjechał do Warszawy gdzie podjął studia na Wydziale Ogrodniczym SGGW. Dyplom magistra ogrodnictwa ze specjalnością sadownictwa uzyskał w 1939 r., broniąc pracę magisterską „Nasiona gorzkiego kasztanowca pod względem składu chemicznego i użyteczności w przemyśle” pod kierunkiem prof. W. Dąbrowskiego i dr. E. Pijanowskiego. Jako wyróżniający się student, już na trzecim roku studiów uzyskał stypendium państwowe, a w maju 1938 roku został mianowany na stanowisko młodszego asystenta w Katedrze Sadownictwa Wydziału Ogrodniczego SGGW. W latach 1939–1945, kierował Sadem Pomologicznym w Skierniewicach, który podlegał wówczas władzom okupacyjnym. W sadzie tym znajdowali zatrudnienie młodzi ludzie, którym groziła wywózka na roboty do Niemiec. W szopie przeprowadzano ćwiczenia żołnierzy Armii Krajowej i przechowywano broń.

Troszczył się o zachowanie kolekcji odmian i dzikich form drzew owocowych, prowadził obserwacje nad uszkodzeniami mrozowymi po zimie 1939/1940, podjął też pierwsze prace hodowlane. W 1945 r. Aleksander Rejman został ponownie zatrudniony w Katedrze Sadownictwa SGGW, jako asystent. Pracę doktorską „ Studia nad przechowywaniem 12 odmian jabłek” pod kierunkiem prof. S. A. Pieniążka obronił w 1952 r. i awansował na stanowisko adiunkta. W roku 1959 otrzymał nominację na docenta, a w 1963 r. na profesora nadzwyczajnego. W roku 1971 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1968 roku objął stanowisko kierownika Katedry Sadownictwa. W latach 1975–1981 był również dyrektorem Instytutu Produkcji Ogrodniczej. Po zmianie struktury SGGW w 1982 r. ponownie podjął funkcję kierownika Katedry Sadownictwa i pełnił ją do 1984 roku.

Największym osiągnięciem profesora Rejmana podczas kierowania Katedrą i Instytutem Produkcji Ogrodniczej było stworzenie bazy dla działalności badawczej i dydaktycznej przez utworzenie i urządzenie pól doświadczalnych: Pola Wydziału Ogrodniczego w Wilanowie oraz Pola Borówek Uprawnych w Błoniu. Zaczął je organizować będąc w wieku ponad 60 lat (lata 1975–1976), nie zrażając się tym, że kilka obiektów (w Ursynowie i na Wolicy) służących Katedrze Sadownictwa jako baza doświadczalna i dydaktyczna w latach 1958–1977 ulegało kolejno likwidacji. Dziś pola doświadczalne w Wilanowie i Błoniu służą nie tylko celom naukowym. Stanowią przykłady nowoczesnego sadownictwa.
Aleksander Rejman jest autorem lub współautorem 16 broszur i książek, w tym podręczników akademickich „Pomologia” i „Szkółkarstwo roślin sadowniczych”. Większość Jego książek była wielokrotnie wznawiana. Jest autorem 33 prac naukowych. Imponująca jest działalność popularyzatorska Profesora – jest autorem 285 artykułów opublikowanych w czasopismach ogrodniczych. Na uwagę zasługuje fakt, że spośród nich aż 121 opublikował już na emeryturze (od l984 r.), w tym ostatni w 2003 roku.