W ogłoszeniu znajdują się wszystkie dostępne zdjęcia.
Produkty które sprzedaję są całkowicie nowe, bardzo często oryginalnie zapakowane przez producenta.
Jeżeli nie znalezli Państwo poszukiwanego tytułu w mojej ofercie bardzo proszę o kontakt.
Jest możliwość wystawienia zbiorczego ogłoszenia, oraz negocjacji ceny w przypadku zamówienia kilku produktów o łącznej wartości powyżej 100 zł.
Z racji dużej ilości ogłoszeń bardzo proszę o kontakt poprzez OLX.

„ Moje najwcześniejsze wspomnienie z domu Grossów to pokój Jasia i grupa koleżków (w tym Adam Michnik) planujących gazetkę ścienną
I śmiechy - chichy kto ma zostać redaktorem naczelnym
Następna scena, którą pamiętam ma miejsce w dużym pokoju z fortepianem, tapczanem i dużym stołem pod oknem
Siedzę na krześle przy mniejszym stole bliżej drzwi, naprzeciw mnie w fotelu, ale też przy stole, siedzi mama Jasia, z papierosem i filiżanką kawy przed sobą (a może kieliszkiem czerwonego wina?)
Musiałam wpaść zaraz po szkole w mocno zszarpanym fartuszku szkolnym nie pasującym do tej okazji
A mama Jasia rozmawia ze mną jak z dorosłą, nie jak z nieopierzoną nastolatką, koleżanką syna
Rodzice większości bliskich mi rówieśników pracowali poza domem, a kiedy ich spotykaliśmy, byli nieuważni, zawsze zajęci czymś innym
My też raczej ich unikaliśmy
Ona darzyła nas rodzajem przyjaźni
I zaciekawienia

Zadziwiał mnie w ich domu brak hierarchicznej sztywności
Gdy czasami siadałam z nimi do obiadu (przy tym właśnie stole), matka i syn żartowali życzliwie z ojca, osoby, jak na warunki szarej Warszawy, dość ekscentrycznej
Miał pełno dziwacznych przygód – gdzieś się zgubił albo coś zgubił, żona i syn nazywali go Pipsztok, a on się uśmiechał rozanielony
W przeciwieństwie do mamy Jasia, nigdy z nami nie rozmawiał, siedział w małym pokoiku z portretami filozofów i, jak wtedy sobie wyobrażałam, czytał Woltera
Codziennie chodził do kawiarni Świtezianka, bywał tam w określonych godzinach, tak, jak się robiło w Wiedniu, mieście odwiedzanym, gdy był dzieckiem (rocznik 1903)
Gdy w 1990r
z emigracji przyjechał do kraju, kelnerka – ta sama co zawsze – spytała go z wyrzutem: „gdzie się Pan przez te lata podziewał?”
Ich dom był inny i ona była inna
Przede wszystkim lekka, ironicznie nastawiona do świata
I bardzo dowcipna
Myślałam wtedy, że to trochę z Francji, może dlatego później poszłam na romanistykę
Często w ręku poza papierosem trzymała szczupły tom wierszy
Kiedyś pożyczyła mi jedyny wydany w powojennej Polsce tom wierszy Miłosza
Nie mogę powiedzieć, że doznałam olśnienia, oswojenie się z Miłoszem zajęło mi trochę czasu
Choć jej wiersze (których wtedy nie pokazywała) należały do przed - miłoszowskiej poetyki, był jej bardzo bliski, nie tylko jako poeta
Mieli podobny rodzaj wrażliwości społecznej
Słyszę, jak mówi o swojej alergii na endeków i na faszystów
Z Miłoszem już zostałam, a także z alergią na endeków”

Irena Grudzińska - Gross