Nie wiem, czy nie popełnię teraz jakiejś zbrodni przeciwko literaturze i dobremu smakowi, a może wręcz przeciwnie napiszę coś co wielu ciśnie się na usta, lub klawisze, ale zbyt przerażeni są społecznym ostracyzmem. Przyznacie sami, że stronnictwo Mrozów, Larssenów i innych Bondów (Katarzyn, znaczy się, nie James’ów) w Polsce jest potężne i z każdą kolejną TVNowską produkcją rośnie w siłę (shame on you TVN). W ramach ciekawostki powiem, że nie tak dawno analizowałem dorobek artystyczny Remigiusza Mroza, pisarza, który jest we wszelkich możliwych kryminalnych zestawieniach ustawiany na czele listy najbardziej płodnych. Wyszło mi z zaawansowanych równań matematycznych, że w 2016 roku pobił swój rekord 10 publikacji, wchodzących w skład 7 różnych serii. Brakuje tylko żeby ukazywały się w innych wydawnictwach.

Kończąc te lamenty, wrócę tylko to co na początku pojawiło się jako główna teza. Mało czytam kryminałów i sensacyjniaków, kiedyś się wkręciłem w sagę o Jasonie Bourne’nie Roberta Ludluma, przeczytałem kilka książek, obejrzałem hurtem filmy z Mattem Damonem, zasłuchałem się w Extreme Ways Moby’iego, myślałem nawet o czytaniu Bondów (James’ów, nie Katarzynów) i Poirotów, ale oprócz chęci, zabrakło mi wszystkiego innego. Zapytacie pewnie „jakim cudem na Twoją półkę trafił Joakim Zander”? I to będzie bardzo dobre pytanie, na które nie mam satysfakcjonującej odpowiedzi. Jakieś promo, być może okładka, może przez to, że to debiut i miałem jakąś nadzieję w sercu, że sensowny? Trudno stwierdzić… Dlaczego w takim razie wam to wszystko piszę? Ano dlatego, że dzięki temu wy będziecie mieli lepszą historię do opowiedzenia ode mnie. W gratisie!

Swoją drogą Pływak jest całkiem nieźle opowiedzianą historią, miewa dłużyzny, których raczej byśmy się nie spodziewali po powieści sensacyjnej, ale to na swój sposób dodaje mu uroku. Rozległe opisy codzienności jednego z głównych bohaterów, mnie np. w pełni przekonywały. Bardzo zręcznie językowo napisana i na dodatek okazuje się, że jest pierwszą częścią trylogii o przygodach Klary Walldeen! Szczerze to sam bym wrócił do tego świata, gdyby nie to, że jestem już przesycony opowieściami o problemach politycznych na Bliskim Wschodzie.

Stan idealny, dwa razy czytany, ślę tę książkę w świat, żeby zrobić miejsce na półce i uzbierać na nowego laptopa.