Wydawnictwo: - patrz opis
Autor: PRACA ZBIOROWA
ISSN: 0867-3764-41
Liczba stron: 160
Oprawa: miękka
Format: 17,0 x 24,0cm waga0,5kg A
Rok wydania: 2004
Język: polski

Stan: NOWY 9,5/10
Okładka i środek czyste, nieużywana, pieczątka właściciela.

Opis:
Ziemia na Ukrainie
Prezentujemy historię polskich właścicieli ziemskich na terenach prawobrzeżnej Ukrainy w latach 1917–18. W bloku znalazły się teksty: Panowie polscy autorstwa historyka ukraińskiego Bohdana Hudia, wspomnienia Ewy Rzyszczewskiej, bratanicy księcia Romana Sanguszki, który został zamordowany przez bolszewików w swoim majątku w Sławucie, oraz Pogrom dworu – wspomnienia Bolesława Podhorskiego.

Album "powstanie 1944"
Obrazy Powstania Warszawskiego (1 sierpnia – 2 października 1944) ciągle posiadają siłę, która przebija nawet przez głosy najgorętszych przeciwników jego wybuchu. Niosło w sobie bowiem tak niezwykłą nadzieję... Wracamy dziś ponownie do Godziny „W”, przedstawiając fragment nieznanej kolekcji zdjęć, jaką niedawno odnaleziono w Archiwum Dokumentacji Mechanicznej. Jedynie kilka z nich znanych było dotąd z innych źródeł. Do "Albumu" dodajemy fragmenty tekstów — zbliżenia, które nie są chronologicznym opisem dziewięciu tygodni Powstania, lecz stanowią zbiór impresji, próbę dopełnienia obecnych na zdjęciach wymiarów tamtej rzeczywistości.

Chaim Icł Goldsztejn, Bunkier
Przedstawiamy wspomnienia „robinsona warszawskiego”, który ukrywał się przez kilka miesięcy po powstaniu w ruinach Warszawy wraz z siedmioma Żydami i katolickim księdzem.

Chaim Goldsztejn:
Ignac powiedział nagle jakby do siebie: „Żywcem zakopię się w tym dole” — łzy zmieszane z kroplami potu spływały mu po twarzy. Nikt z pracujących obok ludzi nie zareagował, jakby nie słyszeli jego słów, chociaż wszyscy myśleli o tym samym. Pracowali resztkami sił, skupiając całą uwagę na tym, by jak najszybciej wykopać ten dół. Wiedzieli, że każda minuta opóźnienia grozi śmiercią.

Bartosz Kaliski, Dobrzy okupanci
W sierpniu 1968 po raz kolejny, tym razem w Czechosłowacji, na straży interesów ZSRR stanęły czołgi. Niestety, także polskie. Cztery dywizje — 24 tysiące żołnierzy — przez blisko trzy miesiące realizowały „internacjonalistyczne” zobowiązania na terenie CSRS. W Centralnym Archiwum Wojskowym zgromadzono szczegółową dokumentację operacji „Dunaj”. Z raportów politruków i rozkazów dowódców jednostek 2 Armii Ludowego Wojska Polskiego wyłania się codzienność tej dziwnej wojny. W tekstach, udostępnionych przez CAW, zachowaliśmy oryginalny język.

Bronisław Stafiej, Z pamiętnika rewidenta
Bronisław Stafiej urodził się w 1927 roku w Korniaktowie nad Wisłokiem, w dawnym województwie lwowskim, jako syn rolnika. Po wojnie początkowo szukał swojego miejsca na tzw. Ziemiach Odzyskanych, potem pracował na poczcie głównej w Krakowie, w sekcji dalekopisów. O werbunku do szkół rolniczych z internatem usłyszał w radiu. Gdy się zgłosił, zostały już tylko miejsca w Szkole Rachunkowości Państwowych Ośrodków Maszynowych w Oleśnie; od tego zaczęła się jego „przygoda z ekonomią rolnictwa”. Sądząc po zawodowym życiorysie, był osobą bardzo ruchliwą. W latach 1952–65, szukając zadowalających go warunków, zmienił pracę i miejsce zamieszkania około dziesięciu razy. Osiadł na stałe dopiero, gdy zamieszkał w Lublinie i rozpoczął studia w krakowskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej. Nigdy nie założył rodziny. Z pasją skupował starocie, zbierał grzyby i jeździł na wczasy. Jak pisze: „Te moje namiętności całkowicie mnie pochłaniały i dlatego nie znane mi było uczucie nudy, chyba że w trakcie badania dokumentów księgowych”. Zmarł w 1988 roku. I gdyby nie opisał swego życia na 1086 kartkach gęsto zapisanego maszynopisu, nigdy byśmy się o jego istnieniu nie dowiedzieli.

Bronisław Stafiej
2 czerwca 1970
Wyjechałem do Ośrodka Doświadczalno-Eksploatacyjnego Regionu Kanał Wieprz–Krzna w Sosnowicy, powiat Parczew. Rewizję przeprowadziłem w zakresie gospodarki energią elektryczną. [...] Kontrolę zarządzono na wniosek głównej księgowej Marii B., która nie mogła poradzić sobie z nadużyciami, jakie tu prowadzono, a które tolerowane były przez jednostki nadrzędne. [...] Edward T., zatrudniony jako inspektor techniczny, założył sobie [obok] wytwórnię materiałów budowlanych. Do szopy, w której produkował płyty wiórowe, tzw. supremy, podłączył od linii elektrycznej w ośrodku zasilanie silnika. Ponadto wybudował na terenie ośrodka drugą szopę, do której przeprowadził nielegalne zasilanie od słupa betonowego przewodem ukrytym w ziemi. Groziło to śmiertelnym porażeniem. [...] Dyrektor jednostki nadrzędnej nie reagował. Kierowca Jan H. [...] dołączył prowizoryczną instalację bez licznika do piwnicy, gdzie miał spawarkę elektryczną. [...] W mieszkaniach służbowych liczniki były rozplombowane. [...] Rachunki płacił Wojewódzki Zarząd Melioracji Wodnych. Jego dyrektor inż. Walerian Cz. nie wyciągał żadnych dyscyplinarnych wniosków. [...] Dyrektorzy często chcą uchodzić wśród załogi za „równych chłopów” lub też współdziałają w machinacjach. Nie należy się temu dziwić, wystarczy przejrzeć ich życiorysy. Dyrektor Walerian Cz. był niedawno jeszcze zastępcą dyrektora WRiL PWRN w Lublinie, gdzie wykazał się kompletną indolencją i jako zasłużony działacz ZSL dostał kopniaka w górę.

Ponadto w numerze:
– Przypadek Henryka Karkoszy – sprawa jednego z organizatorów niezależnego wydawnictwa KOS, a następnie szefa Oficyny Literackiej, publikującej poza zasięgiem cenzury. Na podstawie dokumentów z Instytutu Pamięci Narodowej ustalono, że był agentem Służby Bezpieczeństwa.
– Odpowiedź z Ukrainy – uczestnik konkursu dla młodzieży „Historia Bliska” opowiada o tym, dlaczego nie doszło do wspólnej pracy z uczniami ze szkoły we Lwowie o cmentarzu Orląt Lwowskich.

(z okładki i treści książki)