Książka Lecha Kowalskiego to historia walk Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego - zwanego niekiedy polskim NKWD i przyrównywanego do SS-z formacjami zbrojnymi Żołnierzy Wyklętych, którzy tuż po wojnie stawili opór Sowietom i rodzimym komunistom, by nie dopuścić do zrusyfikowania kraju. Żadna z polskich formacji zbrojnych w okresie okupacji nie toczyła walk z tyloma przeciwnikami naraz, co Żołnierze Wyklęci tuż po wojnie. Bywało, że gdy stawali do boju na śmierć i życie, na jednego z nich
przypadało niekiedy po trzystu ścigających ich oprawców z formacji
wojskowych NKWD, z sowieckiego kontrwywiadu ,,Smiersz", KBW, LWP,
MO, UB czy ORMO. Tropili ich dniami i nocami,zawiązując kolejne koalicje
i zgrupowania operacyjne, nieustępliwie i metodycznie pacyfikując, mordując skrycie w lochach więziennych i zabijając w nierównej walce. Ciała porzucano w leśnych jamach, przydrożnych rowach, chaszczach
i kniejach. Wielu kończyło żywot w bezimiennych dołach cmentarnych
z wapnem. A oni trwali w oporze, niczym Spartanie pod Termopilami.
Ostatniego z nich wytropiono i zabito na początku lat sześćdziesiątych
minionego wieku.
Cześć im i chwała na wieki, że byli i trwali w walce. W polskiej świadomości narodowej pozostaną już z nami na stałe.