Afera panamska, krach francuskiej spółki Lessepsa w 1889 spowodowały zatrzymanie budowy kanału panamskiego. Polityka Stanów Zjednoczonych w tym rejonie kierowała się „doktryną Monroe” (Ameryka Południowa jest wyłączną strefą wpływów USA), poglądami admirała Mahana (USA potęgą morską) oraz znaczeniem strategicznym tej inwestycji. Podczas wojny z Hiszpanią amerykański krążownik „Oregon” potrzebował 68 dni na pokonanie drogi z San Francisco przez Horn na Kubę. Kanał zdecydowanie skracał ten czas. W 1850 USA zawarły układ z Wielką Brytania o wspólnej budowie i udziałach w kanale; w 1901 po powtórnych negocjacjach W. Brytania dała USA wyłączność.
Następnym krokiem było przekonanie Kolumbii do podpisanie układu odstępującą strefę kanału USA na 99 lat. Układ został wynegocjowany ale przez parlament kolumbijski zerwany. Wtedy w „Review of Reviews” ukazał się artykuł pod tytułem: „Co by się stało gdyby Panama się zbuntowała?”
W 1903 „wybucha spontanicznie” powstanie; 4 listopada rząd Panamy ogłasza niepodległość i pierwszy jej przedstawiciel, który był Francuz Philippe Jean Buneau-Varilla ze spółki Lessepsa, który za prawo do budowy podpisuje układ z USA oddający strefę kanału i kanał na wieczność USA. Ale jak mawiał prezydent Theodore Roosevelt „Speak softly, and carry, and big stick, and you will go farr” – Mów łagodnie i czule i grubą pałkę miej pod ręką”.

Moneta jest znakiem, że do gry włączyła się Rzesza Niemiecka z bojowym cesarzem Wilusiem. Na panamskiej stronie mamy wizerunek hiszpańskiego odkrywcy Vasco Nuneza de Balboa (Balboa to nazwa obecnej waluty panamskiej), który założył kolonię w Panamie i pierwszy przedarł się przez dżungle i zobaczył Pacyfik. Na hełmie trzy słowa Bóg, Prawo i Wolność.