Myślą przewodnią książki Burke’a jest dość oczywista konstatacja, że w historii cywilizacji są momenty przełomowe, zmieniające powszechne widzenie świata. I niekoniecznie twórcami tych przełomów są pojedynczy ludzie nauki. Oczywiście, niektóre z nich kojarzone są z konkretnymi nazwiskami, jak druk z Gutenbergiem czy heliocentryczne widzenie świata z Kopernikiem, ale pamiętajmy, że ich dzieła były zwieńczeniem ówczesnego stanu nauki. Ich nazwiska są symbolami i jak nie Einstein to Zweistein wymyśliłby teorię względności. Może tylko nazywałaby się trochę inaczej. “Dojrzewanie” zbiorowości do konkretnych odkryć i wynalazków jest motywem przewodnim wielu książek Bourke’a, który cywilizację traktuje jak inteligencję zbiorową, a proces dochodzenia do nich jak sieć powiązań, a nie pojedynczą, łatwą do przerwania nitkę