Sługa Boży ks. Wincenty Granat nie był tylko nauczycielem, ale świadkiem, a przede wszystkim mistrzem: magister veritatis et vitae. Jako mistrz sensu stricto wiązał ucznia z prawdą, z głoszoną i uprawianą nauką, nie z sobą. Dzielił się wiedzą, ale także własnym człowieczeństwem, bogactwem swego ducha. Mistrz bowiem to nie tylko ten, od którego człowiek się uczy, ale którego sie uczy: słuchając, patrząc, naśladując, zwykle zresztą nieudolnie. Swoją drogą nigdzie tak jak na uniwersytecie nie doświadcza się obecności mistrza i znaczenia jego postaci we własnym życiu. Ale całe piękno mistrza ujawnia się dopiero po jego odejściu; gdy zostaje po nim pustka, miejsce nie do zastąpienia. Bo wbrew obiegowemu powiedzeniu są ludzie, których nikt nie jest w stanie zastąpić.