Pierwsza polska monografia Glenna Goulda. Książka jest próbą spojrzenia na Goulda - pianistę, kompozytora i myśliciela - przez pryzmat muzycznej konstrukcji fugi. Zdaniem autora, nieprzypadkowo Gould był genialnym wykonawcą fug Bacha, sam pozostając nowym wcieleniem polifonii. Fuga, po włosku "ucieczka", wydaje się formą najodpowiedniejszą dla artysty-outsidera, pragnącego uciec od narzuconej z góry formy i wykreować formę własną, stworzyć ją mocą własnej woli. Gould, pustelnik stroniący od wszelkiej rywalizacji, wierzył w "miłosierdzie technologii", która ludzi oddziela od siebie buforem, eliminując konflikty, a zarazem zbliża ich, rozpinając nić bezpośredniej czystej łączności w nieskażonych agresją rejonach abstrakcji. Glenn Gould /1932-1982/ to postać fascynująca. Był przede wszystkim genialnym pianistą, największym odtwórcą dzieł Bacha, jakiego wydała ziemia : meteorem, jaki przelatuje raz/dwa razy na stulecie. Ale sam za pianistę się nie uważał. Mówił, że jest "kanadyjskim pisarzem, kompozytorem i człowiekiem mediów, który w chwilach zatracenia grywa na fortepianie". Zdumiał wszystkich w 1964 roku, gdy u szczytu sławy, w 32 roku życia, definitywnie zerwał z publicznym koncertowaniem, poświęcając się pracy w radiowym lub telewizyjnym studio i nagrywaniu płyt. Był pierwszym /i jak dotąd jedynym/ "artystą studyjnym": wypracował "filozofię nagrań", które są odrębną dziedziną sztuki. Bliżej im do filmu, niż do teatru, który jest metaforą koncertu: krwawej "corridy". Gould eliminuje ze swego świata konflikt i rywalizację, idea "współzawodnictwa" jest mu wstrętną. Prawdziwa sztuka jest darem nie zamówionym i lekceważy popyt.