Opowiadam w tej książce o życiu w starych dekoracjach-konwencjach, które zo­stały zbudowane w przeszłości i przetrwa­ły w różnych formach społecznych, oby­czajowych, politycznych do naszych cza­sów, "Bohater" tego opowiadania do­piero w godzinie śmierci ma przeczucie, że prawie całe życie spędził wśród zakazów i nakazów, pojęć, idei i symbolów, które byty atrapami. Jego walka o godność polega na tym, że chce zrozumieć świat, w któ­rym żyje. Zanim mój "bohater" umarł, zrozumiał, te "sfinks", na którego patrzy, jest fałszywy, że jest atrapą ulepioną z gip­su, szmat i papieru przez wielogłowego de­koratora. Oto prawdziwe oblicze świata, w które spojrzał umierający. Ale nie Jest to tylko spojrzenie na otaczającą rzeczywistość. Jest to także spojrzenie w oczy "tajem­nicy". W mistyczne oblicze naszego życia. Ten gipsowy "sfinks" to symbol mistyki i mistyfikacji, prawdziwe oblicze ostatniej tajemnicy, której spojrzał w oczy umierają­cy. Koniec. Nie ma tajemnicy. "Śmierć w starych dekoracjach" jest opowiadaniem skierowanym przeciwko mistyce w życiu i przeciwko mistyce śmierci.