To wielka sztuka zrobić z historii jednej rodziny gawędę na 600 stron. Jednak nie była to byle jaka rodzina, a i autor jest pisarzem, dzięki któremu gawęda awansuje do rangi sztuki.
Zbiór świetnie napisanych historii, znakomite osadzenie w realiach 3 epok - Antoniemu Krohowi udało się wyciągnąć z dziejów rodziny to, co naprawdę miało znaczenie. Nie zapominajmy, że pisarz jest etnografem, więc umie uchwycić i pokazać fakty o uniwersalnej wadze. Dodajmy do tego właściwą autorowi (i znaną z innych książek) życzliwość do świata i poczucie humoru i okazuje się, że po owych 600 stronach powiedziałem sobie "To już? Szkoda, że skończyło".

Obszerne tomiszcze, ale w żaden sposób nie traktuję tego jako wadę. Bodaj tylko leksykon „Z polskiego na nasze” objętościowo jest większy. Dla mnie to synonim książki odpowiedniej na długie jesienno-zimowe wieczory. Styl pisania bardzo przypadł mi do gustu; chciałbym umieć tak zajmująco opowiadać jak Pan Antoni. Gawęda gładko się toczy, autor swobodnie przechodzi z tematu na temat, opowiadając o ziemiaństwie, pokazując dzieje swojej rodziny. Jednocześnie pozostaje bystrym obserwatorem zmieniającej się polskiej rzeczywistości. Fascynująca pamiątka świata, który odszedł w obszary niepamięci. Nie wiem w jaki sposób to się dzieje, ale z każdą kolejną stroną czułem się tak, jakbym naprawdę był uczestnikiem opisywanych wydarzeń. Dodatkowy urok stanowi specyficzna czcionka retro, choć dla niektórych czytelników może być mało wyraźna. Urzekająca książka, jeszcze do niej wrócę.

Porywająco napisany tom wspomnień znakomitego etnografa, historyka kultury, pisarza, tłumacza literatury słowackiej i czeskiej jest swego rodzaju portretem pokolenia Polaków żyjących w Polsce powojennej, lecz osadzonych tradycją rodzinną i cywilizacyjną w czasach przed II wojną światową. Dzieje krewnych, wśród których było wielu polityków, wojskowych, właścicieli ziemskich oraz licznych przyjaciół i znajomych obrazują losy odchodzącej w przeszłość klasy ziemian i starania ich dzieci i wnuków by ułożyć sobie życie w nowych realiach politycznych Polski powojennej. Bogactwo opisów, dystans do siebie samego jako bohatera przytaczanych zdarzeń, odnajdowanie humorystycznych stron życia w ciężkich czasach, serdeczna sympatia dla niepozbawionych wad i dziwactw opisywanych postaci sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem.