Pani Bukowa, w końcu mówi pass tabelkom Excela i odchodzi z pracy...i nie bardzo ma pomysł co dalej. No wiadomo, szukanie pracy może być wymagające, a wokół wiele przeszkadzaczy: zapomniane na lata Simsy, kotki w internetach i inne absorbujące zajęcia. Seriale na Netflixie, też się same nie obejrzą. Na szczęście Pan Buk ma pracę, więc o kasę, chwilowo nie trzeba się martwić. Niestety, w myśl zasady „co się polepszy to się... (sami sobie dopowiedzcie) kiedy Pani Bukowa dostaje pracę w agencji reklamowej (czy coś, w każdym bądź razie bardzo kreatywnej Firmie), Pan Buk traci swoją. Pani Bukowa i Pan Buk w typowy dla siebie autoironiczy sposób zabierają czytelnika w świat Junuszexów i korporacji. Dla nowych w pracy przygotowali nawet słownik tłumaczący nowomowę, która mam wrażenie bezgranicznie opanowała każdą firmę w naszym kraju. Bo przecież bez asapu, deadlajnu i fakapu to już żyć nie możemy. Obserwacje dotyczące otaczającej nas biurowej rzeczywistości są jak zawsze w punkt. Jak się okazuje, szefowie wszędzie są tacy sami: chcą wycisnąć pracownika jak cytrynę i zapłacić najlepiej dobrym słowem. I jak się można domyślić wszędzie są pracownicy, pracujący wg zasady „oni udają, że mi płacą, ja udaję, że pracuję”. Nie mogę odmówić sobie przyjemności skomentowania „cytatów z internetów” i grafik ilustrujących poszczególne rozdziały. Grafiki idealnie podsumowują rozdziały, pokazując świat korpo i Januszexów widziany oczami zwykłych pracowników. Niezależnie od tego, czy lubicie Panią Bukową, czy nie. Czy pracujecie w korpo, czy w Januszexie, czy sami sobie jesteście szefami, warto robić to co się lubi. Jednak z mojej wieloletniej obserwacji wynika, że nie należy słuchać tych, którzy mówią „rób to co kochasz, a nigdy nie będziesz musiał/musiała pracować”, oni kłamią, a szefowie to wykorzystują. „Wielki ogarniacz pracy” to lektura dla każdego, z przymrużeniem (czasem większym, czasem mniejszym) oka radząca jak przeżyć od poniedziałku do piątku, bo przecież w weekend sobie radzimy.