Książka jest rodzajem monografii jednego, dość spójnego środowiska literackiego. Tworzą je czterej autorzy, połączeni pewnym podobieństwem życiorysów, miejscem zamieszkania, a także okolicznościami społeczno-politycznymi, w których przyszło im pisać.

Najstarszy z nich, Witold Sułkowski, urodził się w 1943 roku; najmłodszy, Zdzisław Jaskuła – w 1951 r. Pierwszy z nich w Warszawie, ale zaraz po wojnie znalazł się w Łodzi, drugi – w Łasku, lecz (od rozpoczęcia studiów polonistycznych na Uniwersytecie Łódzkim) też był związany z Łodzią do końca życia. Jacek Bierezin i Zbigniew Dominiak byli łodzianami, razem rozpoczynali studia na UŁ w 1967 roku, a zatem kilka miesięcy przed wydarzeniami 1968 r., które wstrząsnęły ówczesnym życiem akademickim i artystycznym, a wraz z nimi podstawami gomułkowskiej „małej stabilizacji”.

Autorzy opracowania świetnie pokazują, w jaki sposób poezja wspomnianych autorów stawała się artystyczną konsekwencją sprzeciwu, a zarazem odpowiedzią młodej generacji twórców na ówczesną sytuację polityczno-społeczną; w jaki sposób świadczyła o wyborze etycznym – o imperatywie mówienia prawdy, demaskowania kłamstw komunistycznej nowomowy.